Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Από τα σπλάχνα στην αγκαλιά της μητέρας

  "Σ' αγαπώ, μαμά, σ΄αγαπώ τόσο πολύ, σ' αγάπησα από την πρώτη στιγμή που βλάστησα μέσα σου, που ξεδιπλώθηκα μέσα στους ιστούς και να νεύρα σου, που άγγιξα τα μέρη που κανείς άλλος, ούτε εραστής, ούτε φίλος, δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει ποτέ να τα αγγίξει. Κάθε αδυναμία σου, κάθε φόβος σου, είναι ριζωμένος μέσα μου, τον κουβαλάω, και όλη η ύπαρξή μου είναι καθρέπτης της δικιάς σου, έστω κι αν το κάδρο, το περίγραμμα του καθρέπτη, είναι διαφορετικό για τον καθένα μας, εσένα και εμένα.
Η χαρά σου και η λύπη σου, η ιστορία που κουβαλάς στα γονίδια σου, είναι και δικά μου, ακόμα και η άρνηση σου για μένα. Είναι και αυτή τόσο δική μου που ζω αγνοώντας τον εαυτό μου, σαν να είναι το εγώ και ο εαυτός μου δυο αντίπαλα στρατόπεδα. Είμαστε τόσο ίδιες που δεν υπάρχει <<εσύ>> και <<εγώ>>. Όλα ανήκουν κάπου και πουθενά κι οι δυο είμαστε μαζί ένα μέρος τους. Όλους αυτούς του μήνες ζούσαμε μαζί- στο μέρος που λέγεται  <<εσύ>> εκεί έξω και στο μέρος που λέγεται <<εγώ>> κάπου εδώ μέσα, στα σωθικά σου, εκεί όπου άγγιζα τα χέρια μου τις βραδιές που, αντί να βλέπω το πρόσωπό μου στο καθρέπτη, έβλεπα ένα τέρας με μισό κεφάλι, γιατί το δικό σου κομμάτι έλλειπε, ήταν κάπου αλλού, κάπου μακριά, τόσο μακριά που όση αγάπη κι αν έβγαζα να σου δώσω, δεν ήταν αρκετή για να χτίσει τη γέφυρα που θα σε έφερνε και πάλι κοντά σε εμένα.

  Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη στις 30 Δεκεμβρίου του 90- στις τρεις και δέκα το μεσημέρι. Ο μπαμπάς  μου μου είχε πει ότι όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι εκείνη την ημέρα. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες και από τις δυο τις μεριές είχαν έλθει με τους θείους και τις θείες και τα ξαδέλφια. Είχαν κατακλύσει την αίθουσα αναμονής της κλινικής και περίμεναν την χαρμόσυνη είδηση. Ο μπαμπάς μου είχε φτάσει από τους πρώτους με τον θείο Ντίνο, αδερφό της μαμάς μου. Ο Θεός, η φύση, η τύχη του χάρισε ένα παιδί. Το μαρτύριο του τοκετού είχε τελειώσει για την μαμά έπειτα από ώρες ταλαιπωρίας. κι άρχισε το δικό μου, χωρίς καν να έχω συνείδηση (ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι αν ο Θεός, η φύση, η τύχη με είχε προικίσει για κάτι τέτοιο). Όλοι αναπήδησαν από χαρά με τον ερχομό μου (μάλιστα η ανακοίνωσε έλεγε: <<Η κυρία Τάδε έκανε κορίτσι>>). Το <<κορίτσι>> βέβαια δεν έπρεπε να άρεσε και τόσο σε μερικούς, αλλά η <<κυρία Τάδε>> εξετέλεσε την αποστολή της: είχε φέρει στον κόσμο ένα υγιέστατο (τουλάχιστον φαινομενικά) κορίτσι για να εμπλουτίσει τον οικογενειακό αστερισμό. Κι εκείνη την ημέρα συνάντησα τον κόσμο (ή με συνάντησε αυτός, δεν ξέρω) αν και δεν κατάλαβα για πολλά χρόνια ακόμη σε τι όφειλα την τιμή αυτής της συνάντησης. Ο μπαμπάς  μου λέει ότι γίνομαι κάποιες φορές κυνική. <<Κυνική>>- ωραία λέξη. Ναι, πολλές φορές γίνομαι κυνική για να επικοινωνήσω καλύτερα στην γλώσσα των γύρω μου. Δεν νιώθω μίσος (μπορεί και να μην ξέρω τι περιεχόμενο ακριβώς έχει αυτό το συναίσθημα), αλλά διεκδικώ την δική μου θέση στα πράγματα, υψώνοντας τη δική μου φωνή, που τώρα ξέρει να λέει <<εγώ θέλω>>, <<εγώ αποφασίζω>>, <<εγώ ξέρω>>, <<εγώ αγαπώ>>. Η ζωή είναι σκληρή, άδικη, ανάλγητη, αλλά είναι τόσο μεθυστική, αναισθητικά μεθυστική, όπως το δάγκωμα του αρουραίου, που το καταλαβαίνεις μόνο όταν σε έχει ήδη κατακρεουργήσει."

                                                                                                                            

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας